Berberys (90 zdjęć): rodzaje i pielęgnacja

Rośliny o tak pięknej nazwie nie można oczywiście odróżnić dekoracyjnością. Doskonałe żółto-czerwone kwitnienie berberysu, które rozpoczyna się wiosną, płynnie zmienia się w ognisto-fioletowy kolor liści w okresie jesiennym, dzięki czemu można go podziwiać przez długi czas. Krzaki są często ścinane, tworząc najbardziej dziwaczne kształty. Oprócz walorów estetycznych berberys pospolity słynie ze stosowania w przepisach kulinarnych i ze swoich właściwości leczniczych - zmniejsza ciśnienie, pomaga w leczeniu wrzodów, wątroby, reumatyzmu, procesów zapalnych nerek i pęcherza, a co najważniejsze - promuje czynną długowieczność.

W naturalnych warunkach istnieje około 500 gatunków i wiele odmian berberysu, które mogą nie tylko ozdobić każdy ogród, ale także stać się składnikiem potrawy. Gatunki różnią się wysokością krzewów, kolorem, kolorem owoców i liści, przeznaczeniem. Krzewy mogą być krasnoludami i gigantami, więc wybór odmiany niezbędnej do projektowania krajobrazu nie będzie trudny. Zastanów się, które gatunki najczęściej występują w ogrodach sąsiednich terytoriów.

Uważany jest za główny wśród „różnorodności berberysu”. Dorosły krzew osiąga trzy metry wysokości, ma eliptyczne liście, piękne żółte pachnące kwiaty i liczne jaskrawoczerwone jagody. Berberys zwyczajny jest dość bezpretensjonalny w wyborze terytorium - pięknie rośnie zarówno na słońcu, jak i w półcieniu, łatwo toleruje mrozy. Jagody stosowane w kuchni są szczególnie cenne w tego typu roślinach - przygotowują przygotowania na zimę, dodają do marynat, pilawu i smażonych warzyw. Odmiany takie jak Juliana i Aureomarginata zdobyły zaufanie wśród ogrodników.

Dekoracyjne walory tego pięknego krzewu określają go na pierwszym miejscu wśród gatunków. W naturze rośnie na zboczach gór Indii i Chin, a swoją nazwę otrzymał na cześć szwedzkiego botanika Karla Thunberga - pierwszego europejskiego przyrodnika.

Jego wysokość jest stosunkowo niewielka, wynosi od 0,5–1 m. Ma rozciągające się poziomo gałęzie i pędy rozgałęziające, które z wiekiem stają się fioletowe. Kwiaty z dwukolorowymi płatkami wyglądają niesamowicie pięknie - są czerwone na zewnątrz i żółte w środku. Wczesną jesienią dojrzewają owoce koralowca, które ozdabiają jesienny krajobraz do mrozu i służą jako pokarm dla zimujących ptaków.

Najpopularniejsze odmiany berberysu Thunberg to: Golden Ring, Red Pilar, Orange Rocket. Najmniejszy bajgiel jest uważany za najmniejszy, który nie rośnie powyżej 40 cm. Odmiana jest często używana do tworzenia żywych granic.

To hybrydowa forma, którą można przypisać najbardziej spektakularnym przedstawicielom tej kultury. Dorosły krzew osiąga wysokość dwóch metrów i jest wizualnie podobny do berberysu Thunberg, ale ma ciemnoróżowo-fioletowe liście, które wydają się czarne w jasnych słonecznych kolorach. Jego liście wyglądają szczególnie pięknie w jesiennym ogrodzie, gdy są wypełnione szkarłatnym kolorem.

Gatunek ten jest całkowicie bezpretensjonalny w opiece, toleruje zimowanie. Najpopularniejsze odmiany to Aurikoma, Superba itp.

Charakterystyczną cechą berberysu jest jego mało wymagająca natura. Jeśli krzew zostanie odpowiednio posadzony i nawożony, interwencja człowieka może nie być wcale konieczna. Jednak lokalizacja rośliny w niewłaściwych warunkach może prowadzić do utraty dekoracyjności, aw niektórych przypadkach śmierci.Zastanów się, jakie warunki są najbardziej odpowiednie dla danej kultury.

Berberys należy do kategorii roślin światłolubnych. Rośnie dobrze na otwartych przestrzeniach, dobrze oświetlonych światłem słonecznym przez cały dzień. W półcieniu może również istnieć, ale z czasem dekoracyjność liści jest tracona - niezwykły żółty i czerwony kolor może stopniowo przekształcić się w zwykłą zieleń.

Podczas sadzenia berberysu w grupach odległość między krzakami powinna wynosić co najmniej 1,5 m.

Większość odmian berberysu jest mrozoodporna i żaroodporna. Prawie każdy jest w stanie tolerować letnie upały do ​​+ 40 ° C i zimowe mrozy do -25 ° C.

Berberys toleruje suszę i może pozostać przez długi czas bez podlewania i deszczu. Podlewanie powoduje znaczne szkody, w wyniku których system korzeniowy gnije. Wybierając miejsce do sadzenia, nie należy wybierać miejsc o ciężkiej glebie gliniastej lub położonych na nizinach, gdzie powstanie zastój wody deszczowej.

Szczególna uwaga na podlewanie jest wymagana tylko na etapie adaptacji przeszczepionych okazów lub młodych sadzonek. Na tym etapie potrzebujesz regularnego podlewania osiadłej wody podgrzanej przez promienie słoneczne, ponieważ zimna woda zahamuje roślinę. Wilgoć jest dostarczana do strefy korzeniowej, bardzo ważne jest, aby nie spadła na liście. Dorosłe berberys podlewa się w razie potrzeby - w okresach deszczowych dodatkowa wilgoć nie jest potrzebna, a w porze suchej można nawilżyć glebę raz w tygodniu.

Konieczne jest karmienie i nawożenie gleby, na której rośnie berberys, począwszy od drugiego roku po posadzeniu. Wiosną stosuje się nawozy azotowe. Mogą to być odchody ptaków rozcieńczone wodą, mocznikiem (wiadro 20 g / 1) lub gnojowicą. Następnym razem karmienie zostanie przeprowadzone po kilku latach. Złożone mieszanki z pierwiastkami śladowymi są wprowadzane w oczekiwaniu na otwarcie pąków, a wraz z nadejściem jesieni są posypane pod krzakiem związkami potasu i superfosforanów.

Spośród najbardziej niebezpiecznych chorób berberysu pospolitego często występują infekcje grzybicze, wpływające na roślinę w niesprzyjających warunkach. Należą do nich:

- Mączniak prawdziwy - rozwija się stopniowo, najpierw wpływa na liście, a następnie łodygi, pojawiając się białawy nalot;

- Rdza - choroba charakteryzuje się brązowymi plamami i wybrzuszeniami na liściach, które zawierają tysiące zarodników grzybów. Z silną infekcją roślina umiera;

- Plamienie - zależy od obecności plam o różnych kształtach, suszenia młodych pędów.

- Poważną dolegliwością jest więdnięcie, gdy infekcja grzybowa przedostaje się przez korzenie, stopniowo atakując całą roślinę, co nie zawsze jest możliwe do uratowania.

Spośród różnorodnych szkodników, dla których kultura jest nie mniej atrakcyjna niż jej właściciele, najbardziej szkodliwe są mszyce berberysowe, ssące soki i larwy ćmy kwiatowej pożerające jagody.

W walce z dolegliwościami skuteczne są złożone preparaty (Fitoverm, Biotlin), siarka koloidalna, mieszanina Bordeaux, której leczenie przeprowadza się co najmniej trzykrotnie.

Najlepszym czasem na sadzenie jest wiosna, kiedy gleba już się rozgrzała, ale jeszcze nie wyschła. Podczas przesadzania berberysu musisz wybrać oświetlony obszar i wykopać dziurę do lądowania. Jego wymiary zależą od wieku krzewu, wielkości kłącza. W przypadku młodych dwuletnich krzewów jego głębokość i średnica wynosi 25 cm, a dla pięcioletnich krzewów - do pół metra.

Miejsce lądowania musi być wypełnione żyznym podłożem zawierającym kompost (próchnicę), piasek i ziemię w równych ilościach, można je nawozić superfosfatem. Jeśli gleba jest kwaśna, torfowa, możesz dodać wapno. Konieczne jest również wykonanie drenażu z kamyków lub ekspandowanej gliny. Krzew sadzi się w przygotowanej dziurze, posypuje i podlewa. Poniżej znajduje się zwykła opieka.

Berberys może być uprawiany na jeden z kilku sposobów - siew lub wegetatywny, który obejmuje sadzonki, rozmnażanie przez układanie warstw i dzielenie dorosłego krzewu. Ogrodnicy nie są zgodni co do tego, która z tych metod jest bardziej niezawodna. Aby dokonać wyboru, musisz znać kolejność i subtelności każdego z nich.

Nasiona berberysu można kupić w sklepie lub zebrać niezależnie, jeśli chcesz uzyskać odmianę identyczną z tym, co już rośnie. Konieczne jest zebranie dojrzałych jagód, wydobycie z nich nasion, spłukanie nadmanganianem potasu i wysuszenie. W otwartym ogrodzie można zasiać materiał w okresie jesiennym, lekko pogłębiając nasiona.

Wraz z nadejściem wiosny łóżka chwastów, jednocześnie usuwając gęsto rosnące klastry. Zaleca się pozostawienie odległości między pędami co najmniej 3 cm, tutaj sadzonki pozostaną przez około dwa lata, po czym wyhodowane krzewy są określane przez obszar ciągłego wzrostu i przesadzane. Pierwsze kwitnienie zadowoli dopiero po kilku latach.

Aby wysiać nasiona na wiosnę, należy je poddać wstępnej stratyfikacji, stojąc w lodówce przez 3-5 miesięcy.

Aby wyhodować berberys z sadzonek, musisz stworzyć szklarnię. Pobiera się płytki pojemnik wypełniony ziemią zawierającą żyzną glebę, próchnicę i torf (dodanie piasku nie będzie zbyteczne). Sadzonki wycięte w czerwcu i obrane z dolnych liści zanurza się w roztworze tworzącym korzenie na kilka godzin, a następnie spłukuje i sadza w uprzednio podlewanej glebie.

Łóżko jest przykryte szklaną lub plastikową nasadką. Sadzonki muszą pozostać w szklarni przez dwa tygodnie, podczas których konieczne jest codzienne wietrzenie. Następnie należy zdjąć pokrywę. Rosnące pędy z liśćmi są przesadzane do „trenującego” ogrodu, gdzie dorastają do dwóch lat.

Wiosną należy zabrać pęd w dolnym sektorze krzaka, przechylić go na ziemię i przymocować we wcześniej przygotowanym wydłużonym otworze o głębokości do 20 cm. Gałązkę berberysu posypuje się glebą, a tylko jej wierzch pozostaje nad ziemią. Ukorzenienie zakończy się jesienią - wtedy świeże sadzonki będą gotowe do przesadzenia.

Ta metoda jest stosowana w przypadku niskich odmian, które osiągnęły wiek 3-5 lat. Aby podzielić krzak, musisz go ostrożnie wykopać, a następnie oddzielić części sekatorami (w niektórych przypadkach wymagane jest użycie piły ogrodowej). Konieczna jest praca bardzo ostrożnie, aby nie poważnie zranić kłącza. Wszystkie uformowane sekcje muszą być kruszone kruszonym węglem, co zapobiegnie możliwemu gniciu. Delenki siedzą w oddzielnych, wstępnie wyposażonych dołach.

Bliżej do zapoznania się z pięknem cudownego i zdrowego berberysu pospolitego oferujemy w naszej ofercie zdjęć, które pokazują jego różne rodzaje i odmiany. Również tutaj znajdują się ilustrujące przykłady ścinania krzewów, uzyskiwania oryginalnych kształtów. Miłego oglądania!